Third Term Blues

A.C. Stress! Ook al hadden ze dan deadlines meer uitgespreid, Extended Essay uit de weg gezet, meer korte pauzes tussen lange drukken weken, ook ik heb aan de Third Term Blues geleden. Een term die hier en daar de ronde gaat - overweldigd door de hoeveelheid werk en toekomst plannen. Naast al het werk was mijn grootste vraag: wat wil ik doen met mijn leven? Waar wil ik wonen, wat wil ik studeren? Het is een ongelovelijke luxe als de hele wereld letterlijk aan je voeten ligt -met het IB kan je overal studeren-, maar ook verwarrend. Eind september had ik mijn aanmelding voor Engeland al af en was het tijd om me in de US te verdiepen. Nu heb ik toch besloten om me niet aan te melden voor een bachelor daar - te ver, te duur, te veel werk - maar in University College Maastricht en/of Den Haag. Net zo breed, nog internationaler en een beetje dichter bij huis.
Eind september kwam de eerste AC diploma period eraan - weer zo'n AC term, sorry - wat inhoud dat er een aantal dagen geen lessen zijn maar een conferentie met sprekers, work shops en een focus op eens iets anders dan schoolwerk. Ik besloot om mee te gaan op een Lifeguard project, heeeeerlijk 4 dagen uren in de zee, om te surfen, te kayaken en te coasteering (langs de kliffen klimmen en zwemmen). We werden allemaal in huizen gezet. Twee uur lang ging ik mee om de boodschappen te doen en we kwamen terug met vijf winkelwagens (voor 25 mensen). Elke avond lekker koken, relaxen met een open haard, een goed boek en vooral geen werk. Het was al best koud maar we hadden wetsuits. Surfen was het leukst, ben er nog geen kei in maar kon al best vaak opstaan. Op dinsdag kwamen we terug en we waren vrij tot en met dat weekend. Daarna volgde de drie meest intense weken zo ver. Mijn ouders merkten het ook al - ik belde opeens drie of vier keer per week in plaats van de gebruikelijke zondag. Mijn verjaardag was heeel leuk, ze hadden een verassings ontbijt gemaakt, elke keer als ik mijn kamer binnen kwam waren er weer nieuwe briefjes, taarten, cadeautjes. De avond ervoor natuurlijk geshowerd, om 10 uur voor check-in. Ik had Staff Student Council dat uitliep tot kwart over tien, dus ik was fashionably late zoals ze dat zeggen.
Op de dag zelf was ik nog een film gaan kijken die ze draaide in verband met de Gender and Sexuality Focus Week 'Boys don't cry', de eerste film waar ik ooit bij gehuild heb. Ja, toch wel intens. Daarna hadden we de sex talk met alle meisjes, wat inhoud dat we sexuele voorlichting kregen in ons huis met alle meisjes. Meer entertaining dan informatief misschien, maar erg leuk gebracht door onze house parent (ze heeft nogal droge humor).

De laatste week van October was vakantie!! Ik vloog naar Edinburgh, waar mijn kamergenootje van vorig jaar, Tina, heen kwam en we bleven een nachtje slapen bij Wanyi, iemand die hans had ontmoet op een conferentie. Ze nam ons mee naar waar JK Rowling Harry Potter geschreven heeft, naar Spaanse Tapas Restaurant, op een Ghost Tour en naar een Jazz Bar. Erg geslaagde avond. Na op zondag de stad hebben verkend namen we de trein naar Aberdeen (ook in schotland), waar Tina bij haar oom en tante verblijft voor een tijdje in haar Gap year. Aberdeen is geen leuke stad. Het is de soort stad die hun publieke parken gaat privatiseren, en dus winstgevend moeten worden en dus allemaal in parkeergarages veranderen. Alles is grijs - de huizen zijn gemaakt van graniet. Er waren wel een aantal leuke coffee shops (niet zoals in Nederland... ze zijn echt alleen maar bedoeld voor coffee...) en winkeltjes. We zijn een dagje naar de Scottish Highlands geweest. Voor de gemiddelde Fransman in de Alpen misschien alleen maar heuveltjes, maar voor een echte Hollander, die natuurlijk alleen maar de enige berg in het land kent van 150 meter hoog, waren dit indrukwekkende bergen! We hebben een beetje rond gehiked en lunch gegeten. Op vrijdag 7 uur met de trein naar London, waar papa en mama waren! Dat was heel leuk, goed kunnen praten over de toekomst (dumdumdumdum... spannend muziekje) en heel veel rondgelopen en gekeken! Op zondag nog een huisgenootje van vorig jaar ontmoet, gezien waar ze woont, ik heb me bij dezelfde universiteit aangemeld, dus dat was wel leuk om even mee te maken.
Vorige week zondag weer terug aangekomen op AC. Weer heel hard gewerkt, maar het is allemaal weer overleefbaar. Voor het eerst gewoon al mijn deadlines gehaald voor het weekend nog begon. Nu is het een kwestie van mijn engelse oral doen (King Lear bij Shakespear - toch wel pittig) en wat ander werk.

Met MEMS, mijn service, zijn we begonnen aan ons derde en laatste duik diploma - Rescue Diver! Dus vanmiddag lig ik weer lekker te dobberen in het zwembad met 20 kilo op mijn rug.

Verder ben ik nog achter iets gekomen... Rastafaria. Een religie op Jamaica. Dreadlocks zijn een deel ervan, ze roken mahiruana als een religische uiting, Reggea muziek komt er vandaan en ze geloven dat Africa en Ethopia het heilige land zijn. Fun fact.

Even een korte update - over precies een maand (10 december) ben ik weer in Nederland!

Heel veel liefs van het blonde meisje uit dat kikkerlandje

AC Episode 2

Tijd is toch iets gek. Hoe snel de afgelopen paar maanden, sinds mijn laatste blog gegaan is, en toch voelt het een eeuwigheid. Sinds een week ben ik pas weer echt helemaal gesettled in AC life, nu de lessen weer begonnen zijn en de dagelijkse routine zijn gang gaat. Geen chronologische volgorde vandaag, ik schrijf eerst even over de afgelopen maand in AC. Begin augustus kwam ik thuis van Kenia en Uganda, daarover later meer. Deze week was druk, zogenaamd met een beetje huiswerk, mijn Extended Essay (nu af!) en vooral iedereen nog even zien en alweer klaarmaken om terug te gaan. Het was heel fijn om opa en oma in Dongen en opa Kees te kunnen zien. Het was precies lang genoeg om weer even thuis te zijn, iedereen weer te zien (niet genoeg) maar ik had sinds de reis heel veel zin om ook weer terug te gaan, dus ik was er klaar voor op dinsdag! Samen met Jens, Anna en Arisa, een Japans meisje dat bij Anna was geweest en later met nog meer mensen het vliegtuig in, op naar AC. Toch weer raar en spannend, vooral in de taxi rit naar campus kriebelt er toch weer iets.

Het was geweldig om iedereen weer terug te zien! We beginnen zo vroeg in augustus, vanwege ‘August Period', een periode waar de grootste focus ligt op community service. Vorig jaar was het nog een hele maand met lessen in de ochtend voor onze tweedejaars, wij hadden 11 dagen voordat de eerstejaars aankwamen. Omdat de Extended Essay first draft deadline lag op de tweede dag van aankomst, werd er veel gewerkt. Zelf deed ik veel universiteiten onderzoek in de UK. Ik heb ondertussen ongeveer op een rijtje waar ik me wil gaan aanmelden, met als eerste deadline 1 Oktober. Tegen die tijd heb ik dus al mijn aanmeldingen voor de UK af en ik moet nog beslissen of ik me voor de US ga aanmelden, wat ook voor december moet gebeuren. Het is dus wel even stressen, maar dat komt allemaal goed. Met mijn service, MEMS, zijn we naar west-wales geweest om ons volgende duik diploma te halen: advanced diver. Vijf dagen hebben we (in de regen) gekampeerd, zijn gaan duiken en zijn als service veel closer geworden. We sliepen in tenten die niet waterproof waren, in stinkende slaapzakken met pasta de hele week, maar het was echt geweldig. Heel relaxte sfeer en mensen beter leren kennen. In de baai, Martins haven, waar we doken, was een zeehondje dat om de een of andere reden tam was (wel wild), die vaak met ons kwam spelen en we konden ‘m aaien. Iedereen noemde hem Sam, maar Snorrie vond ik toepasselijker.

Hektisch, hektisch! We kwamen vrijdag avond terug. Omdat we in August Period met andere mensen op de kamer sliepen, moest ik nog naar mijn nieuwe kamer verhuizen. Dit jaar hebben ze het systeem veranderd, in plaats van tweedejaars en eerstejaars samen op de kamer is het nu gesplitst. Veel ophef over geweest aan het einde van vorig jaar, maar het heeft ook zo zijn voordelen. Ik ben met Salima, een indisch meisje dat in Kenia woont en Diana, uit noorwegen, en met Jess (Wales)waar ik vorig jaar ook al mee op de kamer zat, op de kamer gezet aan de zonnige kant van het huis (en geen leraren die op zondag ochtend hun wijnflessen komen weggooien op belachelijke uren, in de containers achter het huis), top top top! Goed, een avond om uit te pakken. Mooi niet gelukt dus. Jess was een weekje geschorst omdat een paar mensen uit het huis met alchohol gepakt waren (ze zijn echt een stuk strenger dit jaar) en dus, haar bed was leeg. De eerstejaars kwamen op die zaterdag aan, dus er was geen tijd. Al mijn zooi lag op mijn bed en op haar bed. Dat was een fijne thuiskomst... De aankomst was geweldig, we ontvingen ze net zoals wij vorig jaar ontvangen werden met potten en pannen, geschminkte gezichten en veel geschreeuw, heel gek en leuk om daar opeens ook te staan! Tijdens August Period hadden ze ongeveer 30 mensen gekozen van heel veel aanmeldingen om Camp Leader te worden op het kamp van de eerstejaars. Ik was er één van! Dat betekende wel, de volgende ochtend om 7 uur ingepakt en aangekleed klaarstaan om weer te vertrekken! We gingen naar dezelfde plek waar wij vorig jaar kamp hadden, op een boerderij met een gigantische schuur. Aan de ene kant sliepen alle eerstejaars in stapelbedden en slaapzakken en wij moesten aan de andere kant legertenten opzetten met uitklapbedjes. Niet erg comfortabel, maar ik was ondertussen wel wat gewend. In het midden zit een keuken, eetgedeelte en douches en toiletten. Allemaal lekker basic, wat het des te leuker maakte. Als camp leader waren we verantwoordelijk voor het eten, opruimen, schoonmaken, maar vooral de sfeer, energie en enthousiasme van de eerstejaars! Eindelijk waren toegestaan op de tafels te dansen (dat werd ons als eerstejaars verboden), we konden de 10 nummers die continu speelden uitkiezen en we kregen een echt Camp Leader T-shirt! Toch wel cool hoor! Rond 6en kwam de bus met eerstejaars aanrijden. In het eerste kamp zaten Powys, mijn huis, Whitaker, Gwynedd en Morgannwc, de huizen die allemaal het dichtstebij zitten. De andere huizen zaten in het tweede kamp, waar andere mensen camp leader voor waren. Toen ze aankwamen gingen Mikki, Jose en ik hun tegemoet, met modder op ons gezicht. Zo'n 100 man kwam het pad aflopen. We blokkeerden hun weg en toen ze dichterbij kwamen, keken we op en schreeuwden: STOP! SILENCE! GET IN A PAIR! FORM A LINE! We lieten ze de hele weg naar de schuur sluipen, zonder een woord te spreken. De twee herdershonden van de boer blaften voor het effect ook nog even in een schuur en we brachten ze naar het rechtergedeelte, waar ook een podium is. Alle 11 andere camp leaders stonden daar, we sprongen erbij en deden een dans, de Haka. Het is een traditionele dans uit Nieuw Zeeland, die ze nu voor het rugby team vaak gebruiken, in een niet veel gebruikte taal en boze gezichten. Daarna braken we uit in: 'We've got spirit, yes we do, we've got spirit, what about you?!' waarop de eerstejaars hetzelfde moesten terug schreeuwen en daarna: 'When we say AC you say CAMP, AC? CAMP! AC? CAMP!' Dit zijn hele bekende cheers die elk jaar op camp weer gebruikt worden. Een andere is: Hey [naam], shake your bootie! De persoon zegt dan: NO WAY! En nog een keer: Hey [naam] shake your bootie! Die persoon; Okay. En iedereen zingt: Jump shake your booty, jump jump shake your booty waar de desbetreffende persoon op moet dansen. Good memories. Een aantal camp songs dit jaar waren de twee liedjes van de world cup, Dancing in the moonlight, iets van Justin Timberlake, Bongo bong etc. Geen eerstejaars die er nu nog naar wil luisteren... 's Ochtends moesten we kwart voor zeven op om het ontbijt voor te bereiden, alle eerstejaars met potten en pannen wakker maken. Na het ontbijt opruimen en hetzelfde voor lunch en avondeten. Overdag hadden we wel een paar uurtjes als de eerstejaars naar hun activiteiten waren, om te gaan zwemmen in de baai of de avond te plannen en een beetje te relaxen. In de avond hadden we kampvuren, waar iedereen hun volkslied zong en er werden heel veel typische AC spelletjes te spelen. De energie die er hing was gewoon geweldig, hoe moe je ook was, je moest wel energie hebben en het kwam vanzelf. Mijn stem was helemaal weg en is nog steeds niet helemaal terug. Veel koppen warm water met honing en citroensap! De sfeer op kamp is onbeschrijfelijk, maar nog zoveel beter om als tweedejaars mee te maken. We zagen de eerstejaars losser worden, praatgrager en wat zelfverzekerder. Drie van mijn eerstejaars zaten in dit kamp, wat ook heel leuk was. Na 4 dagen was het wel weer vermoeiend genoeg geweest, nog nooit heb ik ZO lekker geslapen in mijn eigen bed, na anderhalve week kamperen en gebrekkig slapen. Wel weer meteen aan het werk natuurlijk, het is en blijft ons tweedejaar, examenjaar.

Ondertussen zijn de lessen weer begonnen, universiteiten aanmeldingen, activiteiten en service weer in volle gang. Vooral de lessen zijn pittig, veel stof voor de examens en moeilijk. Met engels lezen we nu King Lear van Shakespear, best pittig. Het is druk en stressvol soms, maar meestal, vooral op zonnige dagen wel relaxed. Deze week is er sports week, elke avond anderhalf uur een sport competitie tussen huizen (voetbal, basketball, ultimate frisbee, rugby, waterpolo, volleyball, touwtrekken). Eind september ga ik vier dagen mee met de lifeguards op hun project, om te kayakken, surfen en coasteering. Eind october is er een week vakantie (in plaats van vier dagen) dus ik hoop een stageplek bij een NGO in Londen te vinden, of ik maak andere plannen. Er gaat weer veel gebeuren dit jaar, ik heb er zin in!

Sorry dat het ZO lang duurde, de andere blog zal over mijn summer project in Kenia en Uganda zijn.

Halfway the beginning

Zo schreef ik mijn vorige weblog twee en een halve maand geleden, aan het einde van een maand vol reizen, zo schrijf ik deze een paar uur voorafgaand aan een maand vol reizen. Over precies vijf uur en vijftien minuten vertrekt mijn vliegtuig naar London Heathrow en over precies (ongeveer) anderhalve dag vertrekt mijn vliegtuig vanaf daar naar Nairobi, Kenya. Aangezien het schrijven er een beetje (nogal) bij is ingeschoten de laatste maand op AC en de afgelopen maand dat ik thuis ben geweest, heb ik nog een uurtje vrijgemaakt zo voor vertrek. Het is niet makkelijk om precies alles weer op te roepen wat er gebeurd is voor ik weer naar huis toe kwam. Ik zal het kort houden. Ik heb dus keihard lopen leren voor mijn End of First Year Exams, en de cijfers stonden er ook wel naar mag ik eerlijk zeggen. Behalve natuurkunde was ik heel tevreden. Het zorgde wel voor iets te veel stress etc. De vrijdag voor de examens hebben we met een aantal meiden in de Valley (de vallei) een hele dag in de zon gezeten en eten gemaakt. Je kan er een kampvuur maken en daarop eten koken. We hebben tosties gemaakt, worstjes geroosterd en zo voorts. In de valley zit ook een hele vette schommel, gemaakt van een surfboard. Het hangt boven een heel schuin stuk land, dus het is net of je heel ver boven de grond zit. Na vier dagen examens, even een weekendje niks gedaan. Geen huiswerk of iets dergelijks. Op maandag hadden we group 4 project (dat betekend de Beta vakken, zoals natuurkunde etc.) Met mensen uit je huis kreeg je een opdracht en dan kijken ze naar samenwerking etc. Het telt tien procent mee voor je eindexamen, dus dat is makkelijk meegenomen. Ons huis moest in groepjes het gewicht van het kasteel berekenen. Mensen hadden het heel anders aangepakt. Wij hadden het volume van alle muren op de begaande grond uitgerekend door middel van een plattegrond, het gewicht van het materiaal opgezocht en dat vermenigvuldigd en dan een aantal schattingen maken van de andere verdiepingen. Geloof me, het is een zwaar kasteel. Die wil je niet op je hebben nee.
De dag erna was het EE - Extended Essay dag -, EE is een soort profielwerkstuk, een opstel van 4000 woorden. Deze dag een beetje research zitten doen en zitten lezen. Maar vooral toch lekker in de zon gelegen. Was nogsteeds gaar van alle examens. Maar toen... de laatste lesdag was alweer bijna aangebroken en alle leraren hadden nog even deadlines voor onze praktische opdrachten opgegeven. Met twee essays van 1500 woorden voor engels, een wiskunde portfolio (héél véél werk), een investigative report voor Peace and Conflict en een practicum verslag voor natuurkunde was het de laatste week vooral heel veel achter de computer zitten en een beetje stressen om het optijd af te hebben. De tweedejaars hadden deze weken hun eindexamens, dus die waren ook erg gestressed. Tina en Chiara (mijn kamergenootjes) lagen vaak vroeg in bed en zaten enthousiast biologie nog door te nemen door elkaar te overhoren. Gelukkig was ik op vrijdag klaar met alles, al mijn schoolwerk was af, done, finito, finished. Heerlijk. Dat betekende dat ik het hele weekend tot en met dinsdagochtend had om te doen waar ik zin in had. Op vrijdagmiddag hadden we met de leerlingenraad een soort spelletjesmiddag georganiseerd, wat eindigden in het zwembad en de zee met iedereen omdat het zo warm was. 's Avonds zou ik eerst naar de pub gaan, maar een tweedejaars, Jordan, vertelde me dat er nog kaartjes over waren voor een orkest optreden. Nu ben ik nog nooit naar een klassieke voorstelling van een orkest geweest dus ik dacht - waarom ook niet. Snel naar de leraar gegaan, een net jurkje geleend van Diana, en zonder avondeten om half zes het busje in. We gingen naar Mahler's zesde symphony, een stuk van ongeveer anderhalf uur lang. Het was heel mooi, af en toe een beetje langdradig, maar het was wel heerlijk om gewoon te kunnen zitten en na te denken en niks te hoeven en mijn muffin van de Starbucks bij wijze van avondeten naar binnen te werken. Daarna werden we toch nog even afgezet bij de pub, waar de hele school ongeveer te vinden was, omdat iedereen - behalve de mensen met frans - klaar is met de examens. De rest van de dagen heel veel in de zon gezeten (zelfs verbrand! In Wales!) en in de zee gezwommen (heel koud! Maar het zwembad buiten was opeens heerlijk). Samen met Kasope, een tweedejaars uit Nigerie uit mijn huis nog een gigantisch omelet gegeten en toch zoveel mogelijk tijd met tweedejaars mijn tijd besteed. 's Nachts werd het erg laat. Met name door de jaarboeken. We hadden een week voor het einde een GIGANTISCH jaarboek gekregen, die je in je huiskamer hoort neer te leggen. Iedereen kan dan binnenkomen en er een verhaaltje in schrijven, dat je pas mag lezen als je naar huis gaat. Dat betekende dus ook dat er gigantisch veel jaarboeken waren waar ik in moest schrijven. Ik had me maar beperkt tot de tweedejaars, de eerstejaars heb ik volgend jaar nog tijd voor. Ik heb er zo'n 50 geschreven... Volgend jaar worden dat er nog tien keer zoveel, aangezien je dan iedereen niet zo snel meer gaat zien. Maar toen we naar huis gingen, was het wel heel leuk om superlieve berichtjes te lezen, ook van mensen waar ik nog nooit mee gepraat had.

Op de zaterdag voordat we naar huis gingen, was ‘graduation' iets wat pas voor de tweede keer op school gebeurde. Er waren verder geen ouders bij, maar alle leerlingen, de administratie, leraren en board of governers. De hele Bradestoke Hall zat vol, alle eerstejaars moesten achteraan staan. Ik had me een plaatsje weten te wurmen halverwege de zaal waar een deur zat, dus ik kon alles heel goed zien. Een sponsor, een member van board of governors en twee tweedejaars gaven een speech. Eentje was meer grappig bedoeld, door Kasope en de andere was heel erg mooi, dus als je hem wilt lezen heb ik hem hier onder staan. Hij is geschreven door Zainab Syed, dus respecteer het en kopier het niet zomaar:

There was never any silence. There was never any time for that. Instead we set up a magnificent stage. And the show began with the loud banter of pots and pans.There were anxious looks all across the set, but even in that, the excitement hung heavy in the air. And it infected us all.

And in that chaos there was a welcoming. And what a welcoming it was. The wheels of the bus rolled in, and the crowd gathered round. The old welcomed the new with all the enthusiasm they could muster. And so, color exploded everywhere and the set was richer and livelier and fuller than ever before. It seemed as though we had imagined this whole thing, because it was almost too good to be true, and we were left gaping. Had it not been for the hard stones of the castle, we would have believed that this was a dream.

And so began the days in-between. It was in those days that our feet walked on Main drive and softened its concrete, Our names appeared on the castle walls in permanent marker. And we found comfort in people who we now call friends. Our judgments shattered before us, they were reduced to ash. And in that pile, a spark was seen. The spark of friendship set ablaze. And so, in the days when we were ready to fall back with exhaustion, drowning in the waves of commitment, we found our anchors. Our friends became our rocks and we leaned on them.

And in that we learnt how to love and give and most importantly, we learnt how to live.

That was how we started our show.

And now. Tonight, is when we beg leave. This is our grand finale.

The stage is now empty, but there is a table standing under the spotlight where we once sat together and it speaks of our former glory. There are tall glasses, empty on the table. They tell a tale of when our lips touched their rims. The napkins are stained, and the plates are now clean though once we ate from them. And the sky is now dark and cloudy, even though when we sat there it glistened with stars. It witnessed the strengthening of friendships and the eternalizing of memories that are now a permanent part of our lives.

And in the silence of this leaving, the table spoke of us. It spoke of the show we had put on. For we all assumed roles within the production. And now, each one of us takes away a different memory. For each one of us has known and loved a different part of this universal experience.

And we committed ourselves to the execution of this show completely. We have known it on a more personal and even more deeper level than anyone in the audience. Because we gave ourselves over to it fully in the hope that one day, it would come back to us. That one day it would matter. And today it has mattered. Because our show has only known magnificence.

As the curtains are being drawn, the applause is deafening. And it echoes into the distant future. Its memory still lingers in our minds.

For we put on the most glorious show, and we did it together.

To those that are left behind. Make sure that you bang your pots even louder. That you write your names in ink even clearer, That you dream even greater, and in that unite together to execute your own show that is even more magnificent than ours. So that when you bow before the audience, you don't just get an applause, but a standing ovation.

Het beschrijft ook wel mooi de sfeer die er hing de laatste paar dagen. Het voelde net als vakantie, maar volgens mij had iedereen wel achterin de gedachten dat het bijna was afgelopen voor de helft van alle leerlingen. Heel relaxed hadden we tijd voor alles, je kon je tijd spenderen met wie je wilde en waar je maar wilde. Het was voor mij een van de fijnste tijden op AC. Ik merkte ook wel dat ik op het laatst nog heel veel beter bevriend raakte met een aantal tweedejaars, zoals Kasope en Kilian (uit Duitsland). Dan denk je toch: dat had ik ook eerder kunnen doen. Maar zo is het nou eenmaal gelopen. Volgend jaar betekend gewoon openstaan voor iedereen. We krijgen er een half campus aan mensen bij! Maandag was stress dag, want we moesten inpakken en klusjes doen in het huis.
Op maandag avond vertrok de eerste bus al, heel intens en emotioneel, iedereen liep te zoeken naar mensen, tranen liepen over de wangen en er stonden wel 200 mensen die in een weer war de laatste momenten van AC voor dit jaar opsnoven. De tweedejaars vertrokken pas op dinsdagavond.
Dinsdagochtend ging de tweede bus naar Londen. Met de Nederlanders vlogen we via Cardiff, dus rond 10 uur vertrok onze taxi naar het vliegveld. Er stonden wel dertig tweedejaars als een soort afscheidscomittee. Voor mij kwamen de tranen pas toen ik Chiara omhelsde, omdat ik niet weet wanneer ik haar weer terug zie. Ze gaat of naar Londen, of naar Amerika en als dat laatste het geval is, dan duurt het nog wel even. Tijdens het opruimen werden er allerlei dingen in mijn handen gedrukt die worden doorgegeven aan eerstejaars, zoals een tafel, de dorm knuffel, klompen sloffen noem maar op. En toen was het moment daar. Term 2 afgelopen, Year one afgerond. Opeens ben je een jaar verder. Precies een jaar nadat ik mijn nederlandse co-years had ontmoet zitten we in het vliegtuig weer terug naar huis. Zoals Chiara het uitdrukte, voor de tweedejaars is het ‘the end of the beginning'. Dat betekend dat wij nu ‘halfway the beginning' zijn. Dat vind ik wel een mooi beeld. Het einde van AC betekend niet ‘End', het betekend het begin van alles wat daarna gebeurd. Het is een ‘stepping stone' voor de rest van ons leven, het verbind wie we waren, met wie we zijn en wie we worden. Alle tweedejaars gaan de wereld weer over, allemaal hun eigen leven leiden. Een leven wat ze één jaar met ons gedeeld hebben. En wij blijven achter, maar krijgen een nieuwe generatie, een schone lijn, een nieuwe kans om AC nog mooier te maken dan het al is. Ik heb er zin in!!

Thuis! Ik kreeg een paar daagjes Viktor en Anette (beide uit Noorwegen) op bezoek, waarmee ik naar Utrecht, Amsterdam en gaan varen op de vecht etc. Het was heel lekker om AC nog even dichtbij te hebben. Daarna was het meteen een familie weekend, die hele week relaxen en niksen en slapen, naar Veere. Daarna ben ik keihard aan mijn EE gegaan en die is nu af! Net op tijd voor alle examenfeestjes en barbeques. Ook was de beursuitreiking, waar ik Nicole en Hans heb ontmoet, die allebei naar Atlantic College komen volgend jaar, precies zoals ik vorig jaar met Jens, Sander en Anna kwam. Afgelopen zaterdag was er ook een barbeque voor UWC en voetbal kijken, dus daar heb ik ze weer gezien. En ze zijn heel leuk (: Ik was de enige van de tweedejaars (Shame on you three...).
De afgelopen dagen stonden in het teken van pakken pakken pakken en de laatste spullen halen voor Kenia en Uganda. Ik ga met mensen van school, die een project hebben georganiseerd daar. Over twee uur vertrek ik naar schiphol, dan moet ik een nacht in londen overnachten bij een meisje van school, Sarah, en op vrijdag vlieg ik naar Nairobi. 1 augustus is de verwachtte thuisdatum.
Ik ga proberen wat te schrijven af en toe op de weblog, zodat iedereen een beetje op de hoogte blijft.
Hasta luego!

One's destination is never a place, but a new way of seeing things

Tegen de tijd dat het me een maand duurt om een nieuwe blog op het internet te zetten, kun je wel raden dat het een lange gaat worden. Op dit moment zit ik in Viktor's huis, een vriend uit Noorwegen, In Oslo. Over niet al te veel uur zitten we weer in het vliegtuig naar huis, twee keer zelfs. Eerst anderhalf uur in Amsterdam Schiphol en dan naar Cardiff, mijn tweede thuis.

in het vliegtuig naar Noorwegen, Oslo. Cultural sharing met Morgan (Barbados) en Viktor

Dit weekend was het paasweekend, waarin we vijf dagen vrij hadden. Het begon als een grapje last term. 'You have a cabin in the mountains? I'll just come along with easter to go skiing!' en toen aan het begin van dit term vroeg hij of ik dat nog steeds wilde. Ja, waarom ook niet. Dus samen met hem en Eric, zijn tweedejaars Amerikaanse kamergenootje. Donderdag middag met een hele gang naar het vliegveld die ook naar Noorwegen gingen. Eenmaal in Amsterdam was het rennen om Hans, Thomas en Fieke te powermeeten. Viktor ook maar even meegesleurd en uiteindelijk zaten we toch aan tafel met een portie bitterballen! Het was kort maar krachtig, superleuk om iedereen te zien! Met dertig minuten om weer door de bagage controle heen te komen en het vliegtuig te vinden was het eventjes stressen, maar uiteindelijk hadden we het gehaald... Op naar Noorwegen! In het vliegtuig natuurlijk het nodige Noors (noorweegs..? :p) geleerd. 's Avonds laat kwamen we in Oslo aan, dus meteen door naar Viktor's huis en nog even genieten van het wirless en lekker slapen.
Op vrijdagochtend in de auto gepropt en met zijn moeder en broertje naar de ‘cabin' in de bergen gereden. Geen Alpen bergen, maar lang uitgestrekte bergen, die me meer aan heuvels deden denken (maar laat ik als Nederlander en trots voor onze 300 meter hoge ‘berg' maar mijn mond houden). De cabin was nét af, hun oude was tot de grond platgemaakt en een nieuwe in de plaats gezet. Het was net alsof je een showroom binnenliep, een en al luxe. In de badkamer vonden we zelfs een sauna.
Vrijdagmiddag meteen een sneeuwpop gemaakt natuurlijk.

Inmiddels is het alweer precies een week later dat ik de tijd vind om mijn blog af te maken. (ik maak wel sacrefices, dit betekend geen huiswerk maken en leren voor examens. He, vervelend.) Op zaterdag ochtend relatief vroeg uit de veren en rond elf uur stonden we op de langlauf skies (aka cross country). Een heel avontuur nog. Eric had sowieso nog nooit op de skies gestaan, dus die lag na twee meter al plat. Maar onder sterk support van Viktor's tante en moeder en broertje waren we toch al snel anderhalve kilometer verderop. 'I never thought we would it this far!' Thank you very much Viktor.

'Let's go and beat this mountain!!'

Uiteindelijk zijn we erin geslaagd zes kilometer te lopen in drie uur. Het ‘downhill' part (niet erg steil) op cross country skies is een heel avontuur. Ze zijn te smal om te kunnen remmen en je evenwicht te bewaren tegelijkertijd, dus mijn tactiek om gewoon neer te vallen heb ik erg ver kunnen ontwikkelen (met veel boze blikken van norse Noren). Uiteindelijk had ik het gevonden: een ski in de track (er zijn overal parallele sporen)en de ander een beetje akward positioneren als een halve pizzapunt. Ja, daar kom je ver mee, totdat er geen track meer is. Na het skien nog een wandeling gemaakt en grote ijspegels geplukt. 's Avonds hadden we weer ge-wel-dig eten en daarna gohst stories. (Niet erg goed voor mijn maag, en omdat de cabin nog nieuw was waren er geen gordijen. Nee, ‘the man in the window' was geen goed verhaal voor mijn gemoedsrust).
Natuurlijk hebben we ook paaseieren gezocht. Ze hebben hier hele grote van hout, die ze vullen met allerlei snoepgoed, in plaats van onze kleine eitjes. Het is toch nog verbazend hoe moeilijk ze te vinden zijn als ze onder een stoel getaped zitten. Op zondagochtend waren we weer gaan langlaufen, met ons drien, en hebben een traditionele pauze gehouden, wat inhoudt dat je in de sneeuw zit, uit de wind en noorse chocola en sinaasappels eet. Toch best wel een mooi leventje zo.

de cabin (let op de sneeuwpop!!)

Op de terugweg weer in de auto gepropt en 's avonds aten we Moose (eland), samen met twee van Viktor's vriendinnen. Maandagochtend nog even de highlights van Oslo! We hadden gemeet met vijf vrienden en we zijn naar de nieuwe opera gebouw gelopen (wit wat helemaal het water in loopt.), naar een park met allerlei naakte standbeelden en een gigantische totempaal van allemaal naakte mensen uit steen en ‘United Bakeries' de lekkerste bakker uit de stad!
Terug naar Cardiff! Op het vliegveld Anette, Leah en Morgan weer ontmoet en samen het vliegtuig in. Ook op de terugweg was het weer rennen naar de douane, om heel kort Marleen, Kimberly en Daphne te ontmoeten! Deze keer iets korter, zodat we niet met zoveel stress weer terug naar binnen hoefden. Het was zo raar (maar fijn) om jullie zo kort te zien, zo na drie maanden! Ik voelde me bijna een gevangen die zijn familie een half uurtje mag zien, maar dan zit ik hier natuurlijk niet in een gevangenis (: .

Terug op campus, op maandag, meteen door naar Sosh (waar je kan dansen enzo op vrijdag en zaterdag). Wacht, op maandag?! Ja, er was een hele groep zero-years (mensen die nog niet op UWC zitten, maar volgend jaar komen) op campus, voor de Britse National Committee Selectie! Ze waren er elke dag tot en met vrijdag. De selectie voor ze duurt twee dagen. Op dinsdagmiddag heb ik samen met Jessie twee rond campus geleid en naar dinner genomen en daarna weer aan de committee af te geven, echt heel erg leuk om te doen. Stiekem voel je je wel een beetje stoer, wij zitten hier al en weten hoe het is om hier te leven. Ze waren ook echt superenthousiast, dus hopen dat ze door de selectie heen zijn gekomen. Dat brengt me tot nog meer exiting nieuws... We hebben al twee eerstejaars bekend! Ze zitten nu in precies dezelfde situatie als ik precies een jaar geleden (ja, alweer zolang geleden!). AC wordt deel van de toekomst!

Er is de afgelopen tijd nog heel wat meer gebeurd , aangezien het project week was. Ik zal proberen het redelijk kortbondig te houden! Mijn officiele project was Liverpool, waarbij we met 26 man naar een middelbare school gingen om daar te praten over ons land en onze jeugd / education system. We kregen ook erg veel tijd om in de stad te spenderen. Op de eerste avond (dinsdag) gingen we de stad ontdekken en als snel vond ik samen met Anna (holland!) en Leah (states) een cafe met een supergezellige kelder, waar life muziek was, beetje met een kroegsfeertje. Op donderdag avond zijn we er ook nog weer heengegaan. We hebben veel in het hostel gekookt, lekker makkelijk en goedkoop, maar de eerste avond hebben we tapas gegeten. We zijn naar de slavery museum geweest, Tate modern (zoals ze die ook in Londen hebben) en we hebben het jeugdhuis van Paul McCartney en John Lennon gezien, Penny Lane (zoals het liedje) en Strawberry fields (forever). Het was echt superleuk, heel veel gezellige mensen in onze kamer en zo. Op woensdag en vrijdag gingen we naar de school. De kinderen op woensdag waren 11/12 jaar oud. Het was best wel schokkend, de meeste wilden kappers worden, of danseressen of ze hadden nog geen flauw idee. Maar veel hadden vooral een hele grote mond of waren compleet absend minded. We hadden een paar klompen mee om te laten zien, die vonden ze helemaal geweldig (‘do you really walk on those 0.o' Yes we do! Alleen in Groningen he anna!)

Van links naar Rechts in Liverpool: Guro, Helen, Leah, Anna, Laura in de haven!

Op vrijdag kon ik helaas niet mee, ik moest naar Noorwegen, he wat vervelend. Met de trein van Liverpool naar Cardiff en in het vliegtuig via Amsterdam. Toch even raar om in je eigen land te landen en meteen weer weg te moeten, kreeg wel eventjes heimwee toen het vliegtuig weer opsteeg.
In Bergen, Noorwegen aangekomen moesten we na een overnachting nog zes uur in de bus door de middle of nowhere, voordat we eindelijk aankwamen! We werden rondgeleid, toen er een bus kwam aanrijden aan het bus, met daarin Sophie, mijn co-year in RCN!! Nog voordat ik doordat dat ze naar buiten kon stond ze voor mijn neus! Echt geweldig, zo raar om haar opeens te zien in een andere UWC, waar ze haar leven heeft en ik opeens niemand meer ken! Ook Julia (meisje uit italie dat mee was) en Harvey en Hayden (Hong Kong) co-years ontmoet! En mijn nederlandse tweedejaars daar, Daniek. Sophie heeft me door de hele campus rondgelopen, wat direct aan het water -fjord- is (nee er is geen fort lalala). Echt supermooi, ze hebben twee eilandjes en een bruggetje die ze verbinden.

pretty norway!

Er zijn vijf studentenhuizen en tweehonderd leerlingen op campus, een stuk kleiner dan AC dus. Er lag nog heel veel sneeuw en het bleef maar sneeuwen. Ik denk dat we de zon een uurtje hebben gezien in all dagen. De kamers zijn heel anders, vijf bedden, allemaal bedstees in de muur met gordijntjes, heel vet. En elke kamer een eigen badkamer, draadloos internet, echt superdeluxe! Wij sliepen in een zomerresidentie voor zomerkampen -zonder internet :( - een eindje de berg op. (Dat is nog best wel ver lopen als je een panty aanhebt omdat je officieel gekleed moet). Ook het eten was echt zoveel beter! Onbeperkte porties, kaas bij het ontbijt, jam, Brown Cheese (een of andere rare uitvinding van die noren, zoete kaas. Bleh.) etc. Op zaterdagavond was er een feest in het dorp, waar we met bussen heengebracht werden (zo geisoleerd als het is) en er speelde een lokaal bandje, met metal music. Lekker headbangen whoohoo. Op zondagmiddag begon de MUN met een introductie en 's avonds was de openings ceronomy, chaired door mijn tweedejaars. Een voor een werden alle delegaties naar binnen geroepen, wat een mooie vijfenveertig minuten duurde... Hun zaal leek net op de tweede kamer, met van die stoeltjes en uitklaptafels en heel steil naar benedenlopend . Alle vlaggen van alle nationaliteiten waren rondom opgestald. Allemaal heel officieel, met tweedejaars verkleed als bewaking etc. Die avond nog de openingsspeech gehouden en toen kon het beginnen!

voor de UWC-bus (dat is ook wat we uitbeelden obviously)

Op maandag met de hele Comissie (mijn was: Disamarment and International Security Committee DISEC) begonnen we gelijk met debatteren en het opzetten van resoluties. De twee onderwerpen waren: Nuclear Missile Launch in North Korea en the Combat of Terrorism more or less. Het eerste onderwerp was heel leuk omdat het heel erg controverseel was, veel discussie en botsende meningen. Ik was de NATO, North Atlantic Treaty Organization, een best grote rol. Soms kwam ik wel los, andere momenten ging het me allemaal mijn petje te boven, zoals ik dat wel vaker heb. Maar ik heb er wel heel veel van geleerd en het was heel erg exiting! Op maandag was het social night, waarbij Mister en Miss MUN werden gekozen. Op dinsdag was er General Assembly, waarbij we alle resoluties besproken en er voor gestemd werd. Er werd nog een bom (rokende kolen) in de zaal gegooit om chaos te veroorzaken. Al met al duurde het toch wel mooi vier uur, een lange zit. Tijdens de Closing Ceremony werden alle awards uitgereikt en Harvey en Hayden hadden allebei nog Honourable Mention van hun comittee gekregen! Op woensdag weer terug en echt superleuk onthaald met allemaal lieve briefjes op mijn bed! Voelde me geliefd (:

Er zijn nog een groot aantal andere dingen gebeurd, maar het begint al lang genoeg te worden. Het is moeilijk om te concenteren op het leren voor de aankomende First Year Exams, de zon schijnt elke dag (jurkjesweer!) en elke avond na het eten wordt er op Top Lawn Ultimate Frisbee gespeeld. Gisteravond hadden we een superlekker diner met wat mensen met wentelteefjes, fruit, nutella en kaas, gevoetbald en daarna op het strand een bonfire gemaakt! Er was vannacht nogal wat comotie op campus, omdat een aantal jongeren van Llantwit op campus waren. Vandaag bestaat vooral uit veel uitstellingsgedrag (net als dit) en in het gras liggen en een beetje natuurkunde leren. Ik ga nu dan toch echt even aan de slag! Examens beginnen over twee weken en ik heb ook nog SAT's, wat de test is die je moet doen als je naar Amerika wil voor universiteit (nu ik de optie toch heb, ga ik die wel even ophouden :D).

Geniet van het Nederlandse zonnetje & alle succes (alweer en nogsteeds) met alle examens..!
Liefs

p.s. er staat een hele lading nieuwe foto's op facebook voor de geintereseerden!

One month.

Ik kwam tot een realisatie laatst. Ik heb een weblog.
Daar ga ik maar weer eens gebruik van maken! Het liefst zou ik alles wat gebeurd is willen beschrijven, maar ik hou het bij de hoogtepunten. Dat is ook beter voor mijn vingers en jullie ogen.

Om maar meteen de stoom uit de ketel te laten (kan best dat dit een verzonnen spreekwoord is....), ok, om maar meteen met de deur in huis te vallen: Ik ben geen voorzitter geworden van de leerlingenraad, maar Kanika, een meisje waar ik zelf voor gestemd zou hebben. No worries en scheelt een heleboel tijd!

We zijn begonnen verder met optreden voor mijn activiteit: Music for fun. Laura en zingen zul je denken. Hahahaha. Hahahahaha. Dat dacht ik ook! Elke week hebben we een soort optreden in een bejaardentehuis voor de bewoners en zingen we allerlei liedjes. (Echt muziektalent hoef je niet te hebben dus, ook al hebben de meeste een stem om jaloers op te zijn). Mijn andere activiteit, pottenbakken, gaat ook op rolletjes, heb mijn eerste mok al af en die hoop ik snel ik gebruik te nemen! (Ja mijn talenten zijn wel naar boven aan het komen. En recht dat die mok is!).

Academisch gezien wordt het allemaal nog eventjes wat drukker. Ik heb mijn Extended Essay onderwerp en vak moeten kiezen. Een Extended Essay is een soort profielwerkstuk van 4000 woorden. Ik moest voor het vak dat ik wilde doen een heel formulier inleveren met wat research dat ik gedaan had, omdat er maar een beperkt aantal plaatsen waren. Maar ik heb het wel gekregen gelukkig. Ik doe het in Peace & Conflictover 'Political violence in kenya after the 2007 elections.' Ik heb er best wel zin in eigenlijk, omdat ik nog nooit echt een case study gedaan is en ik naar Kenya ga in de zomer! Mooie link; ik ga met een summer project mee, dat door leerlingen hier georganiseerd is, in Kenya en Uganda, van eind juni tot eind juli! We zijn met een groep van 12 mensen ongeveer en we gaan vooral development work doen en bij een school een tree nursery opzetten en wat UWC presentaties geven, ook al heb ik het exacte programma nog niet. Ik heb er ongelovelijk veel zin in, klaar om een echte cultuur shock mee te maken hopelijk en echt mee te maken waar mensen het altijd over hebben. Afrika met de hongerige kindertjes is wat je altijd hoort, maar ik hoop daar iets meer perspectief op te krijgen!

Een paar weken geleden hebben we ook nog Prom gehad, een soort gala dus. Het was om geld op te halen voor Student Bursery Fund, wat is voor leerlingen hier die niet alles zelf kunnen betalen, zoals project week en dergelijke en dus wat geld kunnen krijgen vande college. Er was een maaltijd in de kantine, iets specialer dan normaal, met een heel glas wijn!! (Haha dat is nog best bijzonders sinds ze eigenlijk geen alchohol mogen schenken op campus).
Daarna had Eric, een tweedejaars uit Amerika, een film avondje georganiseerd voor een paar mensen in het geschiedenis lokaal (boven in het kasteel) en hebben we '500 days of summer' gekeken (echt een aanrader!!). En daarna was er 'sosh' (soort disco) maar dan in de Bradestoke Hall!

En zo gaat de tijd snel voorbij hier en een bloed donatie, heel veel schoolwerk en 10:10 meetings later, is HET weekend hier. De eerste mensen van mijn leventje thuis die ACte zien krijgen! Oorspronkelijkwilde ik een aparte blog doen voor dit, omdat mijnpapa een berichtje heeft geschreven, maar ik zal het hier erin plakken!(Ja, het gaat een lange blog worden dit :) )!

Door Hans

Afgelopen weekend eindelijk afgereisd naar Cardiff om op bezoek te gaan bij Laura ‘op het kasteel'. Na een korte vlucht met KLM aangekomen in Cardiff, auto gehuurd en, na even wennen om weer links (not right) to rijden naar Llandwit Major gegaan. Laura heeft vrijdag tot 18.00 uur les, dus we zouden daarna pas naar AC gaan. Alle tijd om het dorp (Llandwit) te bekijken. Na Fish&Chips gegeten te hebben (zeer eetbaar maar ook heel veel en heel vet), kort de burgermeester te hebben gesproken (kwamen we tegen in het gesloten tourist office) en de kerk (zeer oud) te hebben bezocht was het tijd om naar Laura te gaan. Met een koffer met meer dan 30 kilo aan eten (plus 7 kilo kaas enzo voor Jens) naar AC gereden.

Wat een fantastisch uitzicht, uitkijkend over de Bristol Channel ! A million dollar view, ik hoop dat al die studenten er nooit genoeg van krijgen.

Na uitpakken, een korte rondgang over de campus zijn we naar Llandwit teruggegaan waar we met de ‘dormmates' van Laura hebben gegeten. Jonge dames met veel zelfvertrouwen en zin om er wat van te maken.

De volgende dag een uitgebreide tocht over de campus en door het kasteel gemaakt. Een zeer inspirerende omgeving.

Daarna naar Cardiff, en speciaal naar de Ikea, op uitdrukkelijk verzoek van Laura. Bestek, lamp, pannen, van alles gekocht, hoop dat het allemaal past in de kamer waar ze met zijn vieren slapen. Verder Cardiff doorgelopen, en na het oude Cardiff Castle zowel de voorloper van de grote shopping malls bekeken (verschillende oude ‘arcades') als het zeer nieuwe St. Davids mall.

Laura had, als voorbereiding op ons bezoek, al uitgevonden dat er een ‘Jamie' in Cardiff geopend was. Via de PDA was het adres snel gevonden, de grote rij voor de deur maakte ook duidelijk dat we niet de enigen waren die daar heen wilden. Gelukkig was de wachttijd niet te lang (en werd verzoet met een hapje, erg attent). Het eten was de wachttijd zeker waard.

‘s Avonds nog even gekaart in het hotel in Llandwit Major, voordat Laura weer naar ‘huis' (haar woorden) moest in verband met ‘lambing'. Op het terrein van de AC is namelijk ook een boerderij met schapen, waarvan een flink aantal zwanger is. De studenten moeten - het is vrijwillig - om de beurt 's nachts gaan kijken om 21.00 uur, 1.00 uur en 5.00 uur. Indien nodig helpen ze bij de bevalling. En vandaag was het de beurt aan Laura. Weinig nachtrust dus voor Laura (maar daar is ze geloof ik wel aan gewend, volgens mij leven de meesten op het AC met een permanent slaapgebrek) vooral ook omdat de volgende ochtend bleek dat ze om 7.00 uiteindelijk had geholpen bij een wat moeilijke (maar succesvolle) bevalling van een lammetje.

Zondag gingen we dus wat later dan afgesproken naar haar toe. Na zeer veel regen in de nacht op zondag was een wandeling langs de kliffen sowieso te modderig, dus we hebben wat tijd op de campus en bij het botenhuis doorgebracht. Laatste stop van ons bezoek was een lunch bij een ‘Link-ouder'. In dit geval de link-ouder van Viktor, een lange mooie jongen uit Noorwegen. Een link-ouder (een familie uit de omgeving waar je als AC student af en toe langs kan) is iets waarvoor je kunt kiezen, wat Laura niet heeft gedaan. Gelukkig mocht ze met Viktor een paar weken geleden mee naar zijn link-ouders. En omdat ook zijn familie dit weekend op bezoek was (moeder, broer, tante en een vriendin) hadden ze ons ook voor een Sunday lunch uitgenodigd. Een fantastische afsluiting van ons bezoek. Neville en ..... doen dit al 14 jaar en hebben al veel kinderen zien komen en gaan. Voor 11 mensen een ‘cooked lunch' regelen, met lamsbout en taart toe is nogal een uitdaging en het resultaat was erg goed. En ook leuk om te horen hoe het UWC in Noorwegen geregeld is.

Na de koffie snel terug naar Cardiff voor de vlucht van 16.40 terug naar Amsterdam. Zowel in het vliegtuig als thuis niet meer gegeten, na deze zeer copieuze lunch. We snappen nog steeds niet waar Laura (en anderen) de energie vandaan halen om zo veel activiteiten te doen (de ‘house-parents' van Laura merkten wel op dat Laura wel heel erg actief was, in de positieve zin!) en dan ook nog zeer hard werken aan huiswerk. Het moet een effect zijn van de zeer stimulerende omgeving, qua mensen, plaats, idealen, alles eigenlijk.

Het was fantastisch om dat van dichtbij te zien allemaal.

Papa, mama, Thomas, ik vond het ook echt superleuk om jullie hier te hebben! En nog bedankt voor het IKEA bezoekje en AL het eten! Geniet er nog steeds van! Afgelopen vrijdag hebben we een dorm meal (een maaltijd met mijn kamergenootjes) gehad. Voorgerecht: avocado met mayonaise-citroen saus (jullie gerecht!) en als hoofdgerecht zuurkool met creme frache en aardappel.Chiara en Tina hadden een perfecte appelkruimel in de oven geschoven als toetje!

Morgen begint projectweek, na een ochtend lessen en hebben we vrij tot 14 maart. Elke leering gaat een project doen, zelf geregeld of door school. Ik heb lekker vrij tot volgende week dinsdag en dan ga ik naar Liverpool om scholen te bezoeken en natuurlijk ook te sight seeing. Ik moet helaas een dagje eerder terug omdat...

SUPER SUPER SUPER VET: Ik ga volgende week vrijdag naar Noorwegen, naar de United World College daar, om Model United Nations te doen, samen met die andere jaargenootjes. Het is hetzelfde als wat ik in mijn vorige blog beschreef, maar dan een veel groter en beter georganiseerd, met leerlingen die uit allerlei europese landen komen en van de europese UWC's. Daar blijf ik tot woensdag en dan vliegen we weer terug. Er was wel een soort selectie, je moest een emailtje sturen als je geintereseerd was en zo hadden ze vier mensen gekozen (weet niet echt gebaseerd op wat precies). Ik heb er zoveel zin in, ook om een ander UWC college te zien, het moet zo anders zijn en natuurlijk om mijn lieve co-year Sophie daar te zien!!

Gisteravond heb ik meegedaan in een Rotary Club Show, wat een soort organisatie is bestaande uit oude mensen die allerlei dingen organiseren om geld op te halen. Deze avond was voor het uitwissen van Polio in india. Ik had last minute gekozen om mee te gaan, dus alle eer aan de voorbereiding voor het optreden gaat naar Jens, die een soort gedicht geschreven had over nederland (supertof :) ). In alle drukte had ik mijn tekst in mijn jas laten zitten en was mijn jas uit de garderobe verdwenen (ECHT, was meer dan 5 keer door de jassen heen gegaan). Dus na het eten toen we weer terug gingen weer helemaal zoeken en mijn naam achterlaten bij de bar, iedereen op me wachten. 'Laura..... BETER ZOEKEN VOLGENDE KEER!' kwam Jens met mijn jas aanlopen. (Hij was echt echt verdwenen eerst!). Maar goed, dat kon de avond niet verpesten :)

Vannacht had ik nog een lambing shift, waar Hans ook over geschreven had. De vorige keer was er eentje geboren, maar die zat vast en dus moesten we om zeven uur 's ochtends terug komen en heeft de boer hem er uiteindelijk uitgetrokken. Vannacht was er gelukkig niet heel veel gebeurd. Er is een lammetje zonder moeder, die we moesten voeren met de fles om 1 uur. Daarna moesten we om 5.00 uur weer terug komen om alle lammeren te checken. Dat was niet erg succesvol, ben keihard door mijn wekker heengeslapen (wat ik normaal nooooit doe =O) en ik was niet de enige. Gelukkig was er wel iemand gaan kijken en was er niks gebeurd.

Ik ga nu crackers eten met noorse en nederlandse kaas, als begin van project week. Het wordt raar, heel veel mensen gaan aan het begin al weg en omdat ik een paar daagjes lang wegblijf, zal ik de meeste mensen twee weken niet zien. Niet zo heel lang aan de ene kant, maar aan de andere kant is het wel eventjes raar als je zo dicht op elkaar woont. Ik ben er wel heel erg aan toe om even iets heel anders te doen en het is echt een grote pauze om een flinke ademteug te nemen voor de komende tijd. Ik zal snel nog een updateje neerzetten in project week, want de computer moet zo worden overgenomen! (boze chinees...) Sorry voor de gigantische lengte en dankjewel als je je er helemaal doorheen geslagen hebt haha! Hoe gaat het allemaal in Nederland en op school met de examens? En examen reisjes al geboekt? :)

Heel veel lieeeeeefs!

Speech speech speech!

Tijd voor een kleine update, dacht ik zo ( a.k.a. uistelling van andere aciviteiten (: )
Het was een gigantisch druk weekend gister en eergister, omdatereen Model United Nations door leerlingen was georganiseerd voor iedereen in de school die mee wilde doen (een soort Model European Parliament waar broklede aan meedoet). Op vrijdag kwam er een gast spreker praten (ex-leerling) over de groei van de poplulatie en Food Security (er van verzekerd zijn dat al deze mensen ook te eten hebben). Op zaterdag en zondag waren er sessions in bepaalde commitees, waar we het over een bepaald onderwerp hadden, iedereen representeerde een land en je moest dan uiteindelijkop een resolutie komen. Ik zat in Human Rights Commitee als Australie. Het eerste onderwerp wat we bespraken was Climate Change Refugees en daarna 'The political oppression in Iran.' Over beide onderwerpen wist ik zo ongeveer weinig tot niets, dus ik moest veel research doen. Het waren lange sessies, maar wel heel erg leuk. Tijdens de lunch waren we opgesloten in de geschiedenis afdeling (op de hoogste verdieping van het kasteel). Omdat we met onze commissie toch ook graag lunch wilden hebben, zijn we via het raam over het dak gegaan (met een echte kasteelmuur ernaast, dus het was niet gevaarlijk ;-) ) en ontsnapt via de brandladder! Op zaterdagavond redelijk vroeg (1 uur) naar bed, na een lange dag. Plots komen er twee figuren midden in de nacht mijn kamer binnen, slaan met brood op mijn hoofd en schijnen met een zaklamp in mijn gezicht. WAKKER WORDEN! ER IS EEN CRISIS IN THE MIDDLE EAST! Aankleden! Je moet over 10 minuten in het economie lokaal zijn! Supersnel aankleden in alle haast om vier uur 's nachts (moest nog formeel ook! De jongens allemaal hun pak weer aan...) en naar het economie lokaal. Zo'n twintig man waren uitgekozen voor de Crisis Committee en we moesten in drie uur een oplossing vinden voor een fictieve crisis. Jordanie heeft zijn koningshuis eruit gegooid en vecht voor een One State met alle arabische landen. k was Syrie, een bondgenoot van Jordanie. Van vier tot zeven hebben we vergaderd (als in, de meeste mensen. Ik heb braaf mijn openings speech gedaan en daarna had ik niet de puf meer om hard core deel te nemen...). Uiteindelijk waren we met een resolutie gekomen waar voor gestemd moest worden. Komt Amerika met hun Veto Recht. Weg resolutie, hallo derde wereld oorlog!
Na wat schamele uurtjes slaap (om 11 uur 's ochtends begon Human Rights Committee alweer) weer op de been en verder discussieren. 's Middags was er nog General Assembly en werden de resoluties voorgelezen & awards gegeven door elke comissie. Ik had nog de eer de 'most out of order' award te ontvangen (wat betekend dat ikhet minst volgens de regels van MUN deed, zoals vragen stellen aan de voorzitter, dat moet allemaal via briefjes gebeuren.)

Gisteravond was er Nordic National Evening, met Noorwegen, Finland, Zweden etc. Echt superleuk gedaan, met vet mooie national costumes (kunnen wij nederlanders nog eens van leren). Daarna nog even alle zooi opruimen van de dagen er voor in de kamer (in de haasthopen al mijn kleren zich langzaam op naast mijn bed).

En vanavond eventjes een speech houden voor de hele school la di da. Ik ga voor voorzitter van de leerlingenraad. De kans dat ik het wordt is niet heel groot, er zijn acht mensen die er voor gaan en het zijn allemaal super goede kandidaten en vier ervan komen uit mijn huis!
Maar goed daar ben ik wel een beetje zenuwachtig voor (plus het feit dat ik nog niet helemaal ben uitgerust van afgelopen weekend.)

Met MEMS hebben we onze eerste Face - to - face sessie gehad met meisjes padvinders van 7 tot 9 jaar oud. We hebben heel veel spelletjes te maken met vissen, zeeschildpadden etc. gedaan. Het was echt superleuk, sowieso mijn eerste sessie ever buiten college en de service begint nu eindelijk even goed op gang te komen. We hebben twee nieuwe eerstejaars service leiders geselecteerd die het super goed doen om de service weer op gang te krijgen (hoeven we ook niet teveel op de leraar die service leider is te rekenen....)

Over twee weken begint het lammetjes seizoen hier. Er is een boerderij op campus en de schapen beginnen over twee weken ongeveer met het baren van lammetjes. Ik heb me er voor opgegeven om erbij te helpen, moet twee sessies doen om het te leren (met dvd enzo) en daarna aan de slag!

Komende zaterdag is het Cinderfella, wat betekend dat twee jongens van elk huis verkleed gaan als meisje 's avonds en een soort show doen, om geld te verzamelen voor het goede doel (Operation Smile).

Vorig weekend was er trouwens een grote geld inzamel actie voor de slachtoffers van Haiti!
We hebben de hele dag gecollecteerd voor Sommerfield en Falco's, de twee supermarkten in Llantwit Major. Er was een lekker zonnetje en iedereen was super vriendelijk. Ik ben altijd een beetje cynisch geweest tegenover geld collecteren, maar dat is compleet veranderd. Met in totaal (mensen wisselden af) zeven uur collecteren hebben we meer dan TWEEDUIZEND pond opgehaald! Ik het alle munten gezien, het is een immense hoeveelheid munten die allemaal gesorteerd moesten worden en in zakjes moesten worden gedaan. Binnenkort gaan we waarschijnlijk nog naar andere dorpen in de buurt om meer in te zamelen.

En die zondag ben ik meegeweest om te lunchen bij Viktor's Link Parents. Link Parents zijn een familie in de buurt die jou als 'zoon' of 'dochter''adopteren'. Het houdt in dat je er eens in de zoveel tijd heen gaat om te lunchen en ze nemen je ergens mee naar toe oid. Ze hadden echt superveel lekker eten gemaakt en daarna hadden we nog thee gedronken. En ze hadden een juxe box uit de jaren '60 in de huiskamer staan, met echte plaatjes erin en allemaal analoog en super goed geluid.

Ok, tijd om maar eens aan de studie te gaan of mijn speech te gaan schrijven!
Heel veel liefs en zonneschijn! (net lente hier =) )
Laura

Castle in the Snow

Back on campus. Back to the real world (?). Het was raarder, ontwender dan ik dacht om weer terug te keren naar mijn bijna andere leven. Ik was gewender geraakt om weer thuis te zijn dan ik gedacht had; ik was klaar om weer terug te keren maar de heimwee sloeg zaterdag en zondag wel even toe. Maar het was geweldig om iedereen weer terug te zien, je merkt hoe erg je mensen gemist hebt en anderen helemaal niet. Vorige week was een van de beste weken, vooral omdat er geen activiteiten waren, alleen service, waardoor het allemaal even een stuk relaxeder en zonder al teveel schoolwerk was. En, ooit een kasteel in de sneeuw gezien?! Ik nu wel! Ongelovelijk, er lag sneeuw en een nacht had het super veel gesneeuwd. (Wat is mis met dit land?! Diezelfde dag begon het keihard te regenen...). Op de eerste zondag hebben we een sneeuwballen gevecht gehouden bij de seafront en sledes gevonden en van een hoge oprit afgegleden. En heel bijzonder: het buitenzwembad was compleet bevroren.

Door de week veel met verschillende mensen rondgehangen, mijn engelse oral gehad (6 of 7, telt mee voor mijn eindcijfer!) en HEEL VEEL THEE gedronken. Ja, dat is mijn nieuwe verslaving hier! En het mag ook wel, iedereen is ziek aan het worden en aardig verkouden.

Vele koppen thee later... afgelopen weekend hadden we met een paar meiden bedacht om te gaan picknicken. Dus op de vroege zaterdag morgen (11 uur) en een heel pak eten (kaas, ham, crackers, la vache qui rit, koekjes, chocola, pate etc.) zijn we over campus door het bos, over de cliffs naar de vuurtoren gelopen. Als je daar iets verder loopt, een dalletje door waar een riviertje doorheen stroomt en dan weer omhoog kom je bij 'mash point' wat het meest geweldige uitzicht van de omgeving heeft. Onderweg nog even flink onderuit gegleden in de modder (ja op mijn nieuwe vest (: ) en ik moest door een grote waterpoel gedragen worden, omdat ik geen Wellies (regenlaarzen) in mijn bezit heb en all stars aan had. We zijn terug gelopen over het strand (meer stenen) en het is zo prachtig, met de hoge kliffen en de verschillende lagen. Op vrijdavond hadden we nog een maaltijd gemaakt en 'dirty dancing' gekeken.

Verder moesten we onze activiteiten gaan kiezen. Mijn officiele zijn nu 'ceramics and scultures'(soort pottenbakken haha) en 'music for fun', wat inhoud dat je gaat zingen met oude mensen (ik heb nog maar even niks over mijn nieuw ontdekte zangtalent gezegd...). Ik wil dit term vooral meer face to face doen. M.E.M.S. mijn service zit nu in een verbeterende face. Vorig term deden we niet heel veel en al helemaal niet wat we allemaal verwacht hadden. Maar vorige week hebben we met alle eerstejaars een nieuwe structuur gekozen om de service te leiden en we hebben net twee coordinators gestemd, die alles gaan leiden en de contact persoon zijn tussen de service leider (een medewerker van AC). En volgende week begint onze eerste face to face sessie via MEMS! We gaan naar girl scouts (soort padvinders) en allerlei dingen met het klimaat met ze doen (meer spelletjes en dergelijke).

Volgende week gaan alle eerstejaars aan onze TOK beginnen: Theory of Knowlegde. Dit is een zevend vak voor het IB, waarmee je 2 extra punten op je totale IB-score kunt halen. Waar het over gaat is hoe we de wereld om ons heen waarnemen, wat is kennis, hoe leer je en allemaal filosofische vragen. Ik kan niet wachten om hiermee te beginnen, ik mis heel erg filosofische activiteiten hier en dit is echt een heel goed vak, als je een goede klas hebt die veel debateerd en discussiert!

Dat was het even tot nu toe! Er komt snel weer een update (iets vaker dan hoe het laatste term aan het einde ging). Er is op het moment niet zoveel te doen hier; school is opeens heel rustig (stilte voor de storm..?), dus kan veel zwemmen en hardlopen en leuke dingen doen!

Voor alle jaarsgenootjes; nog heel veel succes met de laatste examens en ik hoop dat ze allemaal goed gegaan zijn! Laat me weten (: En hoe het leven staat!

Liefs!

in een notendop

18.11.09
Ik heb precies 20 minuten om mijn blog te schrijven, voor ik naar mijn volgende First Aid Course moet gaan. We hebben op het moment drie dagen een EHBO cursus met examen aan het eind, terwijl het overgrote deel van de tweedejaars naar Londen zijn. Het campus is heel leeg en het voelt weer een beetje als inductie, maar dan ken je bijna iedereen! Er is de afgelopen 3 weken (ja zoveel alweer... het schrijven is er een beetje bij ingeschoten) weer heel veel gebeurd!

In de week na Long Weekend waren er workshops over conflict and peace. Het werd gedaan door een mexicaanse vrouw die hier haar werk van heeft gemaakt en mensen helpt die met initiativen komen etc.
Op vrijdag avond gaf ze een lecture hierover en het was echt geweldig. Ze sprak over hoe belangrijk het is om partnership en mentorship te hebben. Partnership dat we allemaal samen moeten werken, wat ook het idee is in UWC, om iets gedaan te krijgen. Je hoeft en kan er ook niet alleen voor staan. En hoe belangrijk netwerken is, omdat ze zo mensen leert kennen die je van allerlei verschillende hoeken kunnen helpen. Ook deze netwerken onderhouden, contact houden met mensen die je ontmoet.

Op zaterdag was er street theatre voor Amnesty! Helemaal geweldig, het voelt alsof je echt wat kan doen. We prostesteerden tegen de Niger Delta, een gebied in Nigeria dat helemaal wordt leeggezogen door Shell en andere olie bedrijven en violation of human rights voor de mensen die in dat gebied wonen. We waren met een hele grote groep verkleed als ‘arme' mensen en een paar als Shell executives en we hadden sketches gemaakt die we op de straat van Cardiff hebben gespeeld. Er waren heel veel banners en petitioners, die aan mensen vroegen of ze een handtekening wilden zetten (de lijst wordt naar een Nederlandse Shell executive gestuurd). Ik heb dat ook nog een tijdje gedaan en het is heel moeilijk. Heel veel mensen nemen niet de moeite om te luisteren en lopen gewoon door. Of als jij vraagt: ‘would you like to sign a petition for Amnesty International?' zeggen ze: ‘No, I'm fine.' ‘BUT THEY'RE NOT!!!' Echt vreselijk, de moeite is zo klein.

In het weekend van 1 november ( martje en fieke jarig :D) gingen we op zaterdag naar Stone Henge, waar je je voor op kon geven. Het was een drie uur durende busrit en we waren daar ik denk twee en een half uur, maar het was het meer dan waard. Het is sowieso altijd fijn om even van Campus te gaan, uit de bubbel.
Stone Henge zelf is niet superindrukwekkend, alleen dat zou de moeite niet waard geweest zijn. Het heeft wel iets mysterieus, zulke grote stenen in alleen maar groene vlakte (en snelwegen), maar nou ook niet zo spiritueel als een man die ons ‘mother energy, give me the vibrations of this place' liet zeggen terwijl we onze armen omhoog moesten houden. (De enige energie die er te voelen was, was al het bloed dat weg van je handen stroomden). Maar we waren met een hele leuke groep mensen en het weer was fantastisch, dus ik heb superleuke foto's gemaakt en het was heel gezellig J.

----------

• 1. 25.11.09
  Het is weer een week later en er staan veel ongeduldige reacties, dus nog even een update van de afgelopen paar weken! De week na Stonehenge ben ik uiteten geweest, met een groep Norwegians (was toeval). In de bus terug van Stonehenge hadden Viktor, Ingvill en ik besloten om uit eten te gaan deze week en uiteindelijk ging Catherine, de dormmate van Ingvill en Anette met haar vriend die net op bezoek was mee. Het was echt heerlijk om weer uit eten te gaan, het voelde alsof het voor een speciale gelegenheid was, omdat je lekker kunt natafelen, want hier in de dining hall zit je al gauw met 20 mensen aan een tafel. En erg goed eten was ook lekker voor de verandering!
  
  Laatst was er AC Vibes, een show door leerlingen, met muziek en zang. Het was echt indrukwekkend hoeveel talent er hier op school zit (ik vond dat broklede al zoveel geweldige zangers heeft). En mensen die de meest geweldige instumenten spelen. Er was bijvoorbeeld een bandje met drums, gitaar, saxofoon, trompet en cello die een jazz nummer speelden en iemand met een soort van pianootje waar je op moest blazen (oke rare beschrijving).
  
  Vanaf deze week ben ik house rep. Dat betekend dat ik met een tweedejaars samen het huis vertegenwoordig in student council. Uit elk huis zijn dat dus twee mensen en in maart stapt de tweedejaars af en komt er een andere eerstejaars in. Wat we doen is dat we wat er in student council wordt besproken, we naar de housemeeting op zondag brengen (waar het hele huis bij is) en dan naar meningen vragen en dingen bespreken. En alles wat daar dan wordt gezegd wordt weer terug gebracht naar student council (het is elke week). En dan eens per maand of iets vaker is er staff-student council meeting (waar iedereen heen kan, net als student council meeting) en waar we dan de belangrijkste punten met het schoolhoofd, vice-schoolhoofd etc. bespreken . Op het moment is het best wel een belangrijke tijd, er wordt heel veel gepraat over hoe AC functioneerd, of we nog de UWC missions naleven en wat er moet veranderen om dat wel te doen.
  
  Dit zijn de mission statements (van een draft van 16 oktober):
  A diverse college community including representation from regions and social groups that reflect the wide range of tensions among and between peoples.
• 2. Intercultural understanding founded upon shared life experiences, and cooperative and collaborative living. This is further developed through a reflective dialogue on global issues and approaches to critical engagement in the pursuit of peace.
• 3. The requirement of a healthy and respectful lifestyle for all members of the community.
• 4. A service ethic that is placed at the heart of college life, requiring full and active participation of all members of the community.
• 5. An educational programme that will enable all selected students to fulfil their potential.
• 6. Opportunities for students to practice leadership and responsibility, to manage risk and embrace challenge within a fully supportive environment.
• 7. The provision of opportunities for ongoing, positive action towards issues of sustainability, on both an institutional and individual level.

Er worden ook veel dingen verandert aan de kalender, omdat er nu gigantisch veel werk is voor tweedejaars in third term (wat voor eerste jaars first term is, nu dus). Gisteren was er een meeting met een aantal leerlingen en de schoolleiding waar ze de nieuwe kalender gingen bespreken. Ook naar het rooster wordt gekeken, omdat nu onze dag in heel veel kleine tijdmoment wordt opgeknipt, doordat we ongeveer een uurtje hebben tussen service / activity en evening code, waarin je naar je huis moet lopen, spullen pakken, opruimen, je kan niet vaak een paar goede uren achter elkaar werken, behalve na check-in, wat volgens sommige weer tot slaap tekort lijdt.
Morgen avond hebben we met alle housereps een meeting met de board of governers, een groep mensen die uiteindelijk alles te zeggen hebben hier. Ze gaan een vragenlijst doen bij de leerlingen over wat we vinden van AC, hoe het naar onze verwachtingen opleeft of niet en dat soort dingen. Er wordt dus best wel veel naar de mening van de leerlingen gevraagd, wat echt heel positief is.

Op vrijdag gaan we beginnen met 10:10, er wordt een assembly voor de hele school gehouden en in de avond hebben we een diner met kaarslicht en in de glass room, wat naast het artscentre zit en vaak ceremonies voor bruiloften worden gehouden, kunnen mensen een kaars aansteken als je zich hebben opgegeven voor 10:10 en er komt een acoetisch concert (om energie te besparen J).

En morgen ga ik oefenen voor de black light theatre show!! (Zoals we in praag gezien hebben!!) Een tweedejaars hier die theatre als vak heeft (jaloeeeers) heeft een show gemaakt, dus die gaan we morgen met wat mensen oefenen en dan volgende week in de Time Based Art Show optreden (een show met allerlei soorten dans en theater en kunst enzo).

Zaterdag is het christmas party!! Alle tweedejaars jongens hebben een eerstejaars meisje getrokken en alle eerstejaars jongen een tweedejaars meisje, dus wij weten niet wie onze date wordt. Dan komen ze op zaterdag naar onze dorm en dan is die persoon de hele avond je date, waar je naast zit tijdens het diner. We gaan de hele dayroom versieren (ook al is de kerstversiering twee weken geleden al opgehangen). Ook hebben secret santa, wat vergelijkbaar is met lootjes trekken, alleen voor degene die je trekt laat je dan zo nu en dan wat achter, zoals een briefje met ‘have a wonderful day' en wat lekkers en dat soort dingen. En dan op zaterdag geven we allemaal een cadeautje.

Ik ga nu lunchen, het is weer een lang verhaal geworden. Er is nog veeeeel meer om te vertellen obviously J. Volgende week examens... Ik kom terug op zaterdag 5 december om 20.40 op Schiphol!!!! En voor foto's kun je het beste op facebook kijken want daar zijn redelijk veel foto's upgeload (door andere mensen.. ik ben een beetje lui :P).

Heel veel liefs! En tot over 2 weken!!!!